Tineke Plat

Tineke Plat, die voorheen zelf 10 jaar heeft gewerkt als arts, helpt nu als Roer Om Expert artsen die zijn vastgelopen in hun carrière en overwegen een nieuwe weg in te slaan.

CARRIERE

Hoe is jouw carrière begonnen en verlopen?

Ik was 17 toen ik ging loten voor Geneeskunde. Ik wilde alle mensen op de wereld wel helpen, dus ik werd dokter. Maar als ik nu terugkijk, denk ik; ‘wat weet je daar eigenlijk van op die leeftijd’. Je hebt een bepaald beeld ervan, maar hoe het echt in de werkelijkheid zal zijn, weet je gewoon niet. De eerste jaren theorie vond ik heel erg leuk, daarna tijdens de coschappen ging het achteraf al minder. Uiteindelijk ben ik toen vastgelopen, maar was daar eigenlijk geen aandacht voor en ben ik gewoon afgestudeerd, net als iedereen. Daarna heb ik heel lang geworsteld met wat moet ik nu, maar allemaal onbewust. Ik was me er niet van bewust dat ik in een vak was beland wat niet bij mij past. Je gaat gewoon door, je zoekt een uitweg. Zo heb ik allerlei verschillende functies gehad, niet alleen als arts, maar ook als doktersassistent, leidinggevende en triagist op een huisartsenpost. Tot ik twee jaar geleden wakker werd en dacht ‘dit duurt nu al tien jaar, ik kom elke keer overspannen thuis te zitten’. Dat werd er dan gezegd, maar ik voelde dat het wat anders was. Ik ben niet overspannen, ik doe gewoon iets wat niet bij mij past en de klachten daarvan lijken op overspannenheid, maar het is niet hetzelfde. Dus ik dacht ‘ik doe niet te veel, maar ik doe het verkeerde’. Dat voelde ik zo diep vanbinnen, dat het toen heel snel is gegaan. Ik heb de stekker eruit getrokken, voordat ik maar enig idee had wat ik dan wel wilde of hoe ik een inkomen moest vergaren. Ik ben toen echt in het diepe gesprongen, maar het is de beste beslissing van mijn leven geweest. Daardoor is mijn leven nu ingericht zoals ik dat wil en zoals dat bij mij past. Dat was in het dokters vak absoluut niet het geval en dat was ook niet gelukt. 

Wat merkte je achteraf dat het onbewust al langer niet goed ging?

Tijdens de coschappen moest ik elke vier weken naar een andere plek. Ik was in die tijd onzeker, naïef, kat uit de boom kijkend, vond het spannend en die hiërarchie erg heftig. Ik had echt het gevoel niet mezelf te kunnen zijn. Ik slikte bepaalde woorden of meningen in, want dat werd niet gewaardeerd. Je moest echt je plek kennen en daardoor raakte ik helemaal in mezelf. En dan ben je maar 4 weken ergens en wek je de indruk dat je ongemotiveerd bent, niet voldoende je best doet en krijg je een slechte beoordeling. Dat vond ik heftig omdat ik dacht dat ik wel gemotiveerd was, maar achteraf klopt het waarschijnlijk wat ze toen al gezien hadden. Op dat moment raakte het me en voelde ik me verdrietig omdat er dingen over mij gezegd werden, die voor mijn gevoel niet klopten. Ik had gewoon wel vier weken nodig om ergens te aarden, mensen te leren kennen en te weten wat ik tegen wie kon zeggen. Maar dan ging je, met een slechte beoordeling op zak, alweer door naar een nieuwe plek. Daar herhaalde zich dat weer, waardoor het echt superzwaar werd en ik voor het eerst het stempel “overspannen” kreeg. Ik lag toen echt van de rails af, emotioneel, onzeker, vermoeid, viel in slaap overdag. Ik ben er zes weken uit geweest, maar voelde al snel weer de druk om te beginnen, want je wilt niet achterlopen etc. Toen ben ik weer op de trein gestapt. Nu denk ik dus dat dat al de eerste signalen waren dat ik ergens rondliep waar ik niet gelukkig werd. Er is mij nooit gevraagd: vind je het eigenlijk wel leuk? 

Waarom heb je uiteindelijk gekozen voor huisarts?

Ik ben eerst ANIOS Gynaecologie en Spoedeisende Hulp geweest, maar in deze banen voelde ik al dat het ziekenhuis het niet was voor mij. Het spoedeisende karakter van beide vakken en niet te lang patiëntencontact vond ik fijn, maar ook daar was het de hiërarchie die mij parten speelde. Ik kon daar gewoon echt mijn weg niet in vinden. Wat je dan gaat doen is afstrepen wat je buiten het ziekenhuis zou willen doen. Alle andere opties buiten het ziekenhuis waren het niet, dus dan maar huisarts. Dan begin je eigenlijk al met 10-0 achter, want ik ben er nooit aan begonnen met wat een geweldig vak, dit is helemaal mijn ding, hier ga ik voor. Daar ga je al, dan ben je op een punt waarop je al lang niet meer doet wat je leuk vindt, maar waarop je alleen nog maar aan het bedenken bent, wat voor opties heb ik nog. Dat is nooit een goed uitgangspunt. 

Welke beslissing is hierin voor jou doorslaggevend geweest? Is er een moment geweest dat je dit echt hebt beseft? Wat is dat voor een moment?

Tussen de huisartsopleiding en dat moment zitten nog heel veel jaren. Tijdens de huisartsopleiding ben ik eruit geraakt door mijn zwangerschap met bekkenklachten. Die waren zo heftig dat ik helemaal uit de running lag en er een jaar uit ben geweest. Dat was het eerste moment dat ik dacht ‘ik vind het eigenlijk ook wel lekker dat ik niet meer terug hoef, of dat ik deze opleiding niet hoef af te maken’. Hier kwam ook het eerste kleine besef dat ik ging twijfelen aan het artsen vak zelf. Toen ik na deze ziekte-episode weer begon, ben ik wel gaan exploreren binnen de zorg, dus niet als arts, wat het dan wellicht wel zou zijn. Ik bleef naar oplossingen zoeken, waardoor ik dus al die verschillende functies heb gehad, maar daar liep ik ook elke keer weer vast. Het werd een cirkel.

Twee jaar geleden was het de vierde keer dat ik vol enthousiasme aan een baan in de zorg begon, waarvan ik dacht dit is het. En weer zat ik binnen de kortste keren thuis met het stempel overspannen. Omdat het in herhaling viel, begon ik mij af te vragen wat is hier aan de hand? Waarom gebeurt mij dit elke keer? Er klopt iets niet. Dat voelde ik toen heel sterk. Hoe ik tot het uiteindelijke besluit ben gekomen is gewoon een gut feeling geweest. Ik had toen een leidinggevende die tegen mij zei: “Tineke, ga maar eens op vakantie, en ga maar eens voelen wat je nou eigenlijk wil”. Ik dacht ‘echt voelen, waar heb je het over’. Ik was echt een wandelend hoofd, zoals veel artsen, en had al jaren niet gevoeld. Dus ik moest dit keer niet bedenken, maar voelen wat ik nou eigenlijk wilde. Tijdens die vakantie in de natuur in de Ardennen ging het voelkanaal ineens weer open en ik dacht ik ga nooit meer terug. Ik voelde dat op dat moment zo sterk. Het was in het begin ook angstig om dit toe te geven, eerst aan mezelf en later aan mijn man, en daarna steeds een cirkel verder. Maar ik wist het zo sterk, dit is wat ik moet doen, ik moet stoppen.

Dit is ook mijn advies aan de mensen die het niet meer weten; ga er even tussen uit. Ga op vakantie, of als je langer nodig hebt, neem een sabbatical. Want je lijf kan best wel lang doordenderen in de dagelijkse sleur, maar om echt terug bij jezelf te komen heb je tijd nodig om een pitstop te maken.

Heb jij hier zelf ook hulp bij gehad?

Ja, voor het besluit om te stoppen heb ik gesproken met Judith Noordzij, schrijver van het boek “Ik was advocaat. Nu ben ik mezelf”. Dat boek las ik tijdens die vakantie en dat was zo herkenbaar. Advocaten en artsen lijken ook op elkaar; beiden erg specifiek opgeleid, beperkt wereldje en heel moeilijk om daaruit te komen. Ik heb een uur met haar gesproken en toen voelde ik weer heel sterk dat ik gewoon moest stoppen. Om daarna helder te krijgen wat ik wél wilde, heb ik hulp gehad, want dat is een heel proces.

Hoe maak je nou de juiste keuze hierin?

Dit is precies de reden dat ik hier graag mensen mee help. Het is heel complex, omdat de antwoorden die je zoekt in je hart zitten, in je lijf. Maar we hebben niet geleerd hoe we daar moeten komen, dat is je intuïtie, je onderbuikgevoel. Die situaties kennen we allemaal wel in ons leven, dat je je gevoel hebt gevolgd, maar dat is niet tastbaar. Wij artsen zijn opgeleid in de ratio, de analyse en dat is heel waardevol, maar het zit ook heel erg in de weg. Je gaat beredeneren wat goed voor je is, maar ons menselijk brein is niet gemaakt om ons gelukkig te maken, maar om ons te beschermen. Om ons tegen te houden en op onze plek te houden. Dit is de reden dat veel artsen rondlopen met de volgende gedachtes: “het is zonde van mijn diploma, ik kan het niet maken ten opzichte van mijn ouders, er is zoveel tijd geïnvesteerd, niemand anders zit op mij te wachten”. Dat is allemaal wat ons brein doet. Om ons ervan te weerhouden wat we het diepste willen, omdat dat vaak buiten je comfort zone ligt en dat is voor veel mensen te spannend. Het brengt onzekerheid met zich mee. Niet alleen financiële onzekerheid, maar ook de mening van andere mensen en of je wel iets anders vindt. Dat maakt het een heel complex proces. Als je daar zelf iets mee wil doen, dan zou ik adviseren om echt rust en ontspanning in te plannen in je leven, en niet alleen te blijven doordenderen. Een sabbatical nemen is echt het beste om te doen. Kan dit niet, vraag jezelf dan af; heb je zin om maandag te gaan werken? Of kijk je al meteen uit naar het weekend? Leef je van vakantie tot vakantie, of kijk je ook weer uit aan het werk te gaan? Dat zegt heel veel. Als je echt iets doet wat bij je past, dan heb je zin om naar je werk te gaan. Niet altijd, ik zeg altijd 80/20 (80% van de tijd gaat goed, 20% niet), want dat is met alles wat we doen. Maar als het andersom is, is dat echt een teken dat het niet goed gaat.

Ook een belangrijk tegen van mensen die op het verkeerde pad lopen, is dat ze vaak thuis ook niet meer zichzelf zijn. Vaak zijn ze emotioneel, chagrijnig en vermoeid. Dat is geen goed teken.

Dit is natuurlijk een hot item op dit moment. Denk je dat er zoveel dokters vanbinnen eigenlijk geen dokter zijn, of is er iets mis met ons systeem?

Allebei. Ik denk dat er artsen zijn, die eigenlijk de verkeerde studiekeuze hebben gemaakt. Alleen in andere studies is het veel gebruikelijker om te switchen. Bij geneeskunde is het eigenlijk zo, dat je niet stopt als je er eenmaal inzit. Soms vind ik ook dat we het systeem groter maken dan dat het eigenlijk is. Soms past een keuze die je op 18^e hebt gemaakt later niet meer, so what? We zijn ook gewoon mensen die van gedachten kunnen veranderen. Maar ik ben wel met je eens dat er ook een andere kant is, waarin het systeem artsen ook niet goed voorziet waarin ze ooit dit vak zijn gaan doen. Want uiteindelijk denk ik dat we allemaal gewoon mensen willen helpen, net als ik. Maar ik denk ook dat het nodig is, als we dat willen veranderen, dat er eerst meer mensen uit moeten stappen of iets anders moeten gaan doen, zodat er meer signalen komen over dat systeem. Voor de lange termijn denk ik echt dat het goed is dat er mensen zeggen: ik ga het anders doen!

HET ROER OM/BEDRIJF

Wil je ons meer vertellen over “Het roer om”?

Ik ben mijn bedrijf in eerste instantie niet eens begonnen voor enkel artsen. Ik voelde gewoon heel sterk dat we massaal op het verkeerde pad lopen, omdat we allemaal ons leven bepalen met ons hoofd/ons koppie. Ons hoofd is geprogrammeerd door onze ouders, door hoe we zijn opgevoed. Maar dat is niet per se wat jou zelf ook gelukkig maakt. Dat maakte voor mij dat ik daar mensen mee wilde helpen, om ze naar het juiste pad te begeleiden. Uiteindelijk zijn dat wel artsen geworden, omdat ik me wilde richten op een specifieke doelgroep en dit leek me de juiste match. Ik heb zelf een methode voor ontwikkeld om dat stap voor stap te doen en dat gaat heel erg goed. Het verschilt heel erg welke mensen bij mij komen; de een heeft al ontslag genomen en besloten niet meer te willen werken als arts, de ander werkt nog volop als arts, weet het gewoon nog niet en wil dat goed onderzocht hebben, voordat hij of zij een keuze maakt. De mensen die bij mij komen, zijn meestal tussen de 30 en de 50 jaar. Jongere artsen zitten nog in dit systeem vast als arts: “eerst maar eens een baan, eerst maar eens in opleiding enz.”. Ik denk dat er wel jongere artsen rondlopen die al rijp zouden zijn om het roer om te gooien, maar ik denk dat die stap nog te groot is. De artsen die bij mij komen, zijn al iets verder in het leven, draaien al wat langer mee, weten al beter ‘dit is het wel of niet’. Vaak komen ze in de volgende levensfase, ze krijgen kinderen, hun prioriteiten verschuiven. 

Wil je ons meer vertellen over deze methode?

Ik heb 3 fases ontwikkeld. De eerste fase gaat over het brein. Ons brein is geprogrammeerd in onze jeugd en stuurt ons voor 95% van de tijd aan. Maar het betekent niet dat datgene wat jouw ouders erin gestopt hebben, ook voor jou past. Wat bij artsen veel voorkomt, is dat hun ouders ook arts zijn. Dan wordt het vak letterlijk met de paplepel ingegoten. Dus het brein denkt ook dat dit het beste vak van de wereld is. Als jij dan als volwassene iemand anders blijkt te zijn, voor wie het artsen vak niet passend is, dan heb je eerst dat brein te kraken. Dat brein is zo ontzettend sterk, dus daar gaan we altijd eerst mee aan de slag. Wat voor levenslessen liggen daarin opgeslagen, welke dienen jou nog wel, welke dienen jou niet meer, en welke mogen we gaan her programmeren. Daarbij gebruik ik de neuroplasticiteit van het brein, om nieuwe neurale paden aan te leggen, waarin je jezelf een nieuw verhaal gaat vertellen. Daarmee maak je de weg vrij voor de tweede stap, waarbij je bij je hart gaat komen. Dat leer ik de mensen ook. Niet alleen hoe ze te antwoorden kunnen vinden, maar ook hoe ze dat de rest van hun leven kunnen blijven doen, zodat je kunt blijven afstemmen. “Doe ik nog wat ik leuk vind? Mag ik weer iets aanpassen?” Het blijft een levenslang proces tussen waar wil mijn brein me heen hebben en waar wil mijn hart me heen hebben. In de laatste fase ga je het daadwerkelijk doen. Datgene wat je hart je ingeeft, ga je praktisch maken. In mijn geval was het ondernemen, een droom vanuit mijn hart. Maar hoe ga je dat dan doen? In de laatste stap ga je een plan maken wat je nodig hebt om dit te realiseren. Wat ik namelijk heb gemerkt in mijn zoektocht, is dat er veel te doen is qua loopbaan coaching of -testing. Maar dan heb je een antwoord, dat dan vervolgens ergens blijft liggen. Ook omdat er natuurlijk obstakels zijn waar je echt overheen moet, zoals ontslag nemen, onzekerheid van inkomen. Zodat je kan gaan doen waar je hart sneller van gaat kloppen. Dus daar help ik mensen dan bij.

Wij artsen denken ook vaak, wij kunnen toch niets anders dan arts zijn?

Artsen zijn universitair geschoold, dat is waar bedrijven bijvoorbeeld naar kijken. Het voetstuk waarop we worden geplaatst, is juist als je eruit wil stappen in ons voordeel. Je kan op universitair niveau communiceren, analyseren, samenwerken en geprotocolleerd werken. Die eigenschappen zitten in jouw rugzak en die verdwijnen niet als je uit het vak stapt. Je neemt ze mee ergens anders naartoe. Ik ben ook nog steeds met mensen aan het communiceren en mensen aan het helpen, alleen ik doe het in een ander jasje. Dus nee, het is echt totaal niet waar dat je niets anders zou kunnen. Sterker nog, de wereld ligt aan je voeten als arts, je hebt de meeste kansen die er maar zijn, tenzij je natuurlijk advocaat of politieagent wilt worden, dat zijn specifieke opleidingen. Maar om iets anders te gaan doen, hoef je echt niet iets heel speciaals te doen. Het enige wat je moet doen is in jezelf geloven, dat je alles al kan, en dat mensen op jou zitten te wachten als jij een goede motivatie hebt. Uiteindelijk kijkt een bedrijf niet alleen naar je cv, maar vooral naar het verhaal wat je erbij te vertellen hebt. En als jij een goede motivatie hebt waarom jij in dat bedrijf aan de slag wilt, dan zie ik daar geen obstakels in. 

MOTIVATIE

Hoe zorg jij zelf voor een goede werk/privé balans?

Als je iets gaat doen wat je heel erg leuk vindt, dan is dit nog best wel heel erg lastig. Want ik wilde ook ondernemer worden, zodat je dan ook de vrijheid hebt je eigen tijd in te delen. Dat gaat heel goed, hoor. Maar het dubbele is, dat als je van je passie je werk maakt, dat je dan soms ook te veel gaat werken, omdat je het zo leuk vindt. Daar ben ik soms nog zoekende in. Ik ben natuurlijk mijn eigen baas en kan mijn eigen rooster maken. Dit rooster maakte ik in het begin niet, dus mijn agenda vloog alle kanten op. Na de vakantie ben ik gestart met “blokken” in mijn agenda, zoals een blok privé, waarin ook alles uitgaat en ik echt met mijn dochter kan zijn. Zo heb ik het nu meer ingedeeld, waardoor de werk/privé balans duidelijk verbeterd is. In de avonden en weekenden ben ik vrij en kijk ik ook niet meer op mijn laptop of telefoon. Maar het blijft een uitdaging. 

Wat is voor jou ontspanning?

Tijd met mijn gezin is voor mij heel belangrijk. Ik ben heel graag op pad, dus weekendjes weg, dagjes weg, vakanties kan allemaal. Maar ik hou ook van tijd alleen, door de natuur in te gaan, te lezen, podcasts luisteren. Ik ben ook erg leergierig en graag op zoek naar uitdagingen. Zo ben ik nu aan het kijken naar de opleiding tot human design professional. Het ambitieuze zit heel erg in mij, altijd weer op zoek naar uitdagingen, maar dat is ook een vorm van ontspanning voor mij. Dit moet wel afgewisseld worden met de andere vormen van ontspanning, waarbij ik echt even loslaat. 

Wie is jouw rolmodel geweest?

Als arts heb ik dat eigenlijk nooit zo gehad. Maar sinds ik het roer heb omgegooid ben ik wel mijn oren gaan vullen met inspirerende mensen. Zo heb ik veel Michael Pilarczyk geluisterd, maar ook het boek van Jen Sincero, “you are a badass” was een echte eye opener nadat ik net was begonnen. Aan de spirituele kant doe ik veel met Esther Hicks. Maar ook ondernemers die hun bedrijf op een inspirerende manier vormgeven, vind ik interessant. En natuurlijk Martien Meiland, daar ben ik echt groot fan van. Een hele inspirerende man, die voor mij echt symbool staat van het schijt hebben en gewoon doen wat hij wil doen en zeggen wat hij wil zeggen. “You like it or you like it not”, maar hij is authentiek en daar is hij voor mij echt een voorbeeld in.  

TOEKOMST

Wat zijn jouw toekomst dromen/doelen?

Nou, een heleboel! 

In mijn traject zit altijd een retraite, die is op dit moment in Nederland, dat wil ik in de toekomst eigenlijk in het buitenland doen. Waar weet ik nog niet precies. Ik ben tijdens mijn coschappen in Indonesië geweest, daar ben ik wel verliefd op geworden, maar het kan net zo goed Scandinavië of Mallorca worden. Mijn ervaring tijdens het roer om proces is dat even eruit, even op jezelf focussen, zo waardevol is. Om dat dan in het buitenland te doen, heeft dan ook dubbel effect. Maar ik wil ook heel graag nog een boek schrijven, een TED-talk houden en bij Eva Jinek aan tafel schuiven. En ik weet helemaal niet waar ik een boek over wil schrijven of waar de TED-talk over moet gaan of waarom Eva Jinek mij aan tafel wil, maar het zijn dingen die ik voor me zie, die ik zou willen. 

Hoe ga je dit bereiken?

Stap voor stap. Zoals een boek en TED-talk, dat laat ik aan het universum over. Als het moment daar is, dan komt dat wel. Mijn intuïtie werkt heel erg met beelden. Ik krijg beelden door wat de volgende stap kan of mag zijn, dus ik vertrouw daarop dat zich dat vanzelf wel ontvouwt. Maar natuurlijk moet je ook zelf nadenken over de stappen die je zet. Op dit moment ben ik vooral bezig met het nog beter finetunen van mijn traject. Vanaf volgend jaar wil ik van een half jaar naar een traject van één jaar. Dus op dit moment ben ik bezig hoe dit eruit moet gaan zien en wat ik er allemaal in wil stoppen. Als dat staat, ga ik de Nederlandse retraite verruilen voor een buitenlandse. En voordat ik dat boek ga schrijven, moet het wel ergens over gaan. Er zijn al heel veel boeken over dit onderwerp geschreven, dus ik doe dat pas als ik denk nu heb ik echt een uniek verhaal te vertellen. Dat moment is nu nog niet. Voor een TED-talk moet ik worden uitgenodigd, dus ik blijf mezelf gewoon profileren online en wacht tot iemand naar mij toe komt. We gaan het wel zien! De enige die beren op de weg ziet, zijn wij namelijk zelf, een ander ziet ze vaak niet. Ik ben er bij mijn dochter ook heel erg bewust van, dat ik probeer op te voeden met veel zelfverzekerdheid. Je kan alles doen wat je wilt, laat je niet vertellen dat iets niet kan. 

We worden beloond voor onze prestaties, je ontleent je zelfvertrouwen aan je prestaties, maar wat blijft er dan over als deze prestaties wegvallen? Niks meestal…

MAN/VROUW VERSCHILLEN

Zie je man/vrouw verschillen binnen jouw coaches?

80% van de mensen die ik help, is vrouw. Ik heb er nog geen uitgebreide analyse op los gelaten waarom dat is, maar heb er wel gedachtes over. Enerzijds is het omdat ik zelf een vrouw ben. Het is een bekend fenomeen binnen de hulpverlening dat mensen het prettig als iemand hetzelfde geslacht heeft. Los daarvan denk ik dat het voor mannelijke artsen nog veel moeilijker is om toe te geven dat ze het misschien niet meer leuk vinden, omdat mannen veel meer de identificatie hebben met hun beroep. Hun hele ego, status en eer hangt aan dat label. Voor vrouwen is dit deel iets minder groot. Bij mannen zit er een veel dikker harnas omheen en is daar moeilijker doorheen te breken. Ik help wel mannen, maar ze zijn duidelijk in de minderheid. 

Zouden vrouwelijke artsen die dichter naar hun hart gaan leven dan ook hogere posities in de gezondheidszorg gaan bekleden?

Durf ik niet te zeggen. Het gaat voor mij niet om de uitkomst van je hart volgen, maar het gewoon gaan doen. En dan kijken wat er gebeurt. Want als je niks met je hart doet, ben je eigenlijk al niet meer in contact met jezelf. Dat is nooit goed. Waar het toe zou leiden weet ik niet, ik laat me graag verrassen, maar het begint met doen! Zonder dat het een bepaald doel dient, ga gewoon meer je gevoel volgen en uitspreken hoe je het ziet. Als je het allemaal in jezelf houdt, gaat er sowieso niks veranderen. 

Hou zouden we dit van jongs af aan kunnen stimuleren?

Ik heb bijvoorbeeld een routine met mijn dochter, waarin ik elke avond met haar bespreek wat ze die dag leuk vond, wat ze die dag stom vond, wat ze die dag gek vond, of ze iemand een compliment wil geven, hoe ze de dag van morgen voor zich ziet. Dus dat gaat allemaal over wat er gebeurt in haar, waar ze mee bezig is, wat ze wenst. En ik sluit altijd af met affirmeren: een krachtige term om jezelf te her programmeren. Zij zegt elke avond tegen zichzelf: ik ben mooi, ik ben slim, ik ben stoer, ik ben sterk, ik luister naar mijn hart, ik doe wat ik zelf wil. Daar programmeert zij haar brein nu mee. Ze is nu 7, en ik denk soms wel te zien dat het helpt. Hoe zij dingen aanpakt en hoe zij op dingen afgaat, dat komt overeen met het verhaal dat zij zichzelf vertelt. Dat is wat er gebeurt, het verhaal wat er op dagelijkse basis in jou komt. Met name door wat je ouders je zeggen of hoe ze zich gedragen, maar ook het verhaal wat zij zichzelf vertelt. Ik vraag haar ook vaak “heb je vandaag naar je hart geluisterd?” Dat blijft natuurlijk heel vaag, maar dan antwoord ze “Ik heb wel gedaan wat ik zelf wilde, want ik vond dat geen goed idee, dus heb dat niet gedaan”. Zo probeer ik dat met haar. Is natuurlijk ook een beetje een visie, om te kijken hoe dat wat ik bij volwassenen toepas, bij een kind werkt. 

Wat vind je het allerleukste aan je vak op dit moment?

Dat ik alle kennis die ik hierover heb mag overdragen. Dat het uiteindelijk een rimpel effect heeft; dat alles wat mensen van mij leren ook weer doorgaat op andere mensen. Ik wil mensen goed helpen, maar ik wil ook dat steeds meer mensen zo in het leven gaan staan. Dat ik hiermee impact heb op de wereld. Omdat ik geloof dat dit de manier is om in het leven te steken, en niet per se zoals we het allemaal krijgen aangeleerd. Maar ook interviews geven, mensen mijn verhaal vertellen, mensen inspireren. Ik ben een spreker, ik moet het uiten, ik wil mijn verhaal vertellen. Dat geeft mij energie. En ik als mijn klanten help, zie ik ook het direct effect. Als een klant zegt: “Ik heb het licht gezien, ik ga er nu helemaal voor”, dan maakt dat me heel erg blij. 

Zitten er ook nadelen aan?

De onzekerheid van het ondernemen. Ik heb geen vast inkomen, dat hangt af van het aantal klanten. Dat gaat niet vanzelf, daar moet ik hard voor werken. De retraites boek ik ver van tevoren en ik moet natuurlijk ook aanbetalingen doen, zonder dat ik weet of ik genoeg mensen ga krijgen voor dat jaar. Dat geeft mij soms stress en onzekerheid. Ik vraag me soms ook af of de interesse van artsen stopt. Je groeit wel in dit soort onzekerheid. 

Wat is het meest bijzondere wat je als coach hebt meegemaakt?

Wat ik altijd heel bijzonder vind, is dat heel veel artsen zichzelf niet spiritueel vinden. Ik ben wel spiritueel en daar ook heel open over. Als we dan op retreat gaan, zit er altijd een spirituele meditatie tussen, en daar gebeuren vaak de meest bijzondere dingen. Ik heb niet één specifiek voorbeeld, maar het maakt mij altijd wel een beetje blij, dat mensen tot inzicht komen dat er nog zoveel meer is dan dat we hier op aarde kunnen zien. Daarmee maken we de mogelijkheden ook oneindig, dat vind ik gaaf. Grappige is dat ik vaak nog denk dat mensen juist op het spirituele afhaken, maar anderen zien het juist als een pluspunt voor mij als coach. Ik vind het ook nog steeds wel spannend om daarover te delen, maar ik doe het wel omdat ik authentiek wil blijven. En als ze er dan wel op afhaken is het ook goed, want dan zij we geen match. Dit is het enige waarin ik soms onzeker blijf en waarvan ik me afvraag of mensen, en vooral artsen, hier wel op zit te wachten. 

DOKTERS OP HAKKEN

Waarom ben jij een dokter op hakken?

Voor mij staat het symbool voor je hoofd boven het maaiveld durven uit te steken. Dat je durft te staan voor je mening. Deze keuze heb ik heel bewust gemaakt twee jaar geleden. En wat een ander daarvan vindt dat zal dan. Dat is niet voor iedereen weggelegd, dat is ook oké, we zijn allemaal anders. Maar ik denk wel dat we die kartrekkers nodig hebben om een andere laag te openen en de wereld te veranderen. Dit is een rol die ik graag invul en waar ik me goed bij voel!